WONEN IN ITALIË – Zomerleven
Wat voor week was het eigenlijk? Soms moet ik er echt even voor gaan zitten om even terug te denken wat ik deze week allemaal heb gedaan. Het was in ieder geval geen saaie week.
Vrijdagavond had ik een stuk of zeven vrienden hier te eten. Heerlijk buiten. Ik had erg m'n best gedaan en dat vind ik dan ook leuk voor een keer. M'n Bolognesesaus was goed gelukt en echt trots was ik op m'n eigen gebakken frambozentaart met natuurlijk frambozen uit eigen tuin. Lekker wijntje erbij. Topavond.
De volgende ochtend moest ik alweer om half negen bij het Rode Kruis zijn om me een pak te laten aanmeten voor als ik dadelijk patienten naar het ziekenhuis rijd of weer ophaal. Op een zolder staan te passen zaterdag ochtend vroeg. Er zijn leukere dingen.
Om tien uur had ik met vriendin Egle afgesproken. We zouden samen naar Millesimo gaan onder meer om 's middags het kasteel daar te bezoeken. Het was pas om half drie open dus namen we alle tijd om het stadje nu eens bij daglicht te bekijken. Ik had het onlangs met mijn lieve kapster-vriendin Rosalba bij avond bezocht.
Het was markt en gezellig druk. We liepen langs de praktisch droogstaande Bormida en bekeken een oude Middeleeuwse brug. Als je met Italianen op stap bent, hoef je nooit bang te zijn dat je voor de lunch genoegen moet nemen met een broodje, nee, er wordt altijd goed gegeten in een restaurant.
Dus ook nu met Egle. We namen een carpaccio van 'pesce spada' en daarna nog wat kaas. Dus helemaal niet zoveel maar toch even gezellig met een glas wijn erbij, een espressootje na. Toen was het op naar het museum.
Het hek zat nog dicht en er was geen kip te zien. Net toen ik wilde gaan bellen, kwam er een jongen aanhollen die wilde armgebaren maakte en ons al van verre excuses toeriep. Hij was de gids en heette Michele.
We liepen door het park dat bij het kasteel hoorde, mee omhoog met Michele. Hij kwam uit Ravenna, vertelde hij. "Ik ben archeoloog en de enige reden waarom ik hier ben, is de liefde. Om drie uur komt ze...."
We bekeken het kasteel en het Napoleon-museum dat ook in het kasteel was ingericht. Michele legde uit waarom dit gebied strategisch zo belangrijk voor Napoleon was geweest.
Toen we terugliepen naar beneden stond daar opeens een forse roodharige vrouw, rondborstig en toegeeflijk glimlachend toen Michele trots naar haar wees: "Dat is ze!"
Na de week van Ferragosto is het een stuk rustiger in Mombarcaro. In Nederland zijn, naar ik begrijp, de scholen weer begonnen en dat is te merken. Het gebied hier wordt de laatste jaren overspoeld met Nederlanders.
Velen kopen ook een huis hier. Afgelopen week kreeg ik een berichtje van een oud-collega: "Ineke, mijn beste vriendin heeft een huis in Niella Belbo gekocht. Nu is ze jarig en wil ik haar een lunch cadeau doen. Weet jij een leuk tentje?"
Tegen de tijd dat ik hier moeite moet doen om nog een Italiaan tegen te komen, zal ik me eens op m'n hoofd krabben. Dan is het misschien toch tijd om naar het zuiden af te zakken.
Maar daar wil ik nu niet aan denken. Met de lekker dikke biografie over Hella Haasse nestel ik me in de schaduw van mijn perzikboom. De zon schijnt warm op m'n benen en een krekel tjirpt. Heerlijk....rust...
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
